Laatste deel Nieuw-Zeeland

Mijn tijd in Nieuw-Zeeland zit er alweer bijna op! Deze 6 weken zijn voor mijn gevoel echt voorbij gevlogen. Doordat ik zoveel gedaan heb, gezien heb en er zo van genoten heb lijkt het voor mij alsof ik hier pas een week of drie zit in plaats van zes. Het is ook best gek om te bedenken dat ik nu nog maar één land te bezoeken heb voordat ik terug naar huis keer...

De laatste keer dat ik hier schreef zat ik in Queenstown waar ik nog een paar dagen gezeten heb en me onder andere vermaakt heb met een gondelrit een berg op waar je mooi uitzicht over Queenstown en lake Wakatipu had. Hier maakte ik met een paar anderen ook nog een paar leuke lugeritten, dit zijn een soort zeepkisten waarmee je van de berg af kan crossen. Uiteindelijk stapte ik weer in de bus die me verder mee zuidwaarts nam. Eigenlijk vrijwel zover zuidwaarts en zo ver weg van huis als mogelijk is! Via de meest zuidelijke stad van Nieuw-Zeeland; Invercargill (ooit door Mick Jagger hernoemt tot 'asshole of the world') reden we eerst naar Bluff waar het meest zuidelijke puntje van de Highway 1, die het hele land van noord tot zuid doorkruist, zit. Hierna pakte ik een ferry die me over een wilde zee meenam naar Stewart Island, een eilandje wat voor 75% uit native forest bestaat en dus niet zoals de rest van het land door mensen verbouwd is. Het was prachtig weer en ik heb de hele dag over het eiland heen gelopen door de bossen heen en langs prachtige strandjes en kliffen aan de kust. Er is op het eiland een enorme populatie van vogels waarvan de meesten alleen maar op Nieuw-Zeeland voorkomen en daardoor werd ik tijdens mijn wandeling begeleid door exotische klanken en zag ik vogels in de meest mooie kleuren voorbij vliegen.

Eigenlijk had ik het plan om langer op het eiland te blijven maar mijn volgende stop zou Milford Sound zijn en ik hoorde dat het daar nou net de volgende dag perfect weer zou zijn (en de dagen erna niet) dus koos ik eieren voor mijn geld en zat ik de volgende ochtend weer vroeg in de ferry terug. Wat volgde was de mooiste busrit tot nu toe langs, over en onder gigantische bergen door dwars door het gigantische Fiordland National Park (1,2 miljoen hectare groot). Hier zit je precies op de scheidingslijn tussen twee tektonische platen die onder elkaar door schuiven dit zorgt ervoor dat de bergen hier met zo'n 3cm per jaar groeien (dat is sneller dan je vingernagels). Na de rit kwamen we aan bij Milford Sound waar we op een boot stapte die ons een prachtige cruise door het fjord gaf waarbij we de hoogste waterval ter wereld en de hoogste berg ter wereld die direct vanaf de zeebodem komt te zien kregen. De cruise in het zonnetje duurde zo'n twee uur waarna we weer terug naar de bus gingen. Die nacht sliepen we in een vallei midden in het park in een kamp wat dik 60 jaar geleden gebruikt werd door arbeiders die een tunnel groeven door bergen heen wat er voor gezorgd heeft dat we nu naar Milford Sound kunnen rijden in plaats van dat je een boot of vliegtuig nodig hebt om er te komen.

De volgende dag reden we terug naar Queenstown waar ik nog een paar dagen bleef om onder andere St. Patricks Day te vieren en om samen met een Brit die ik hier ontmoet heb de Queenstown Hill te beklimmen waarvan we opnieuw een gaaf uitzicht hadden. Die avond nog een laatste keer van een beroemde hamburger bij Fergburger genoten en de volgende dag weer de Straybus in richting Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Het weer was opnieuw geweldig net als de uitzichten vanuit de bus. Normaal zit de top van Mount Cook meestal verstopt in de wolken maar we hadden mazzel en het was die dag compleet helder zonder een wolkje aan de lucht. Omdat het weer nog een dag zo zou blijven besloot ik samen met nog twee Nederlanders om nog een nachtje te blijven waardoor we eerst een korte wandeling konden doen en de volgende dag een langere naar Hooker Valley waar je aan de rand van een meer met smeltwater van een gletsjer uitzicht op de berg hebt. De wandeling duurde bijna 4 uur in totaal maar het was het, zoals eigenlijk altijd in Nieuw-Zeeland, de moeite weer meer dan waard! Terwijl het rond de 20 graden was keek ik daar uit over een meer gevuld met enorme blokken ijs die van de gletsjer waren afgebroken, een bizar gezicht wat je eerder op de noord of de zuidpool verwacht maar niet midden in Nieuw-Zeeland... De dag erna ben ik wel weer in de bus gestapt en de eerstvolgende stop was Rangitata waar ik besloot om te gaan raften door de Rangitata River. Terwijl het 's ochtends wat druilerig was klaarde het weer naarmate de dag vorderde op en toen we aan de raft begonnen was het weer zonnig! Het water was felblauw en de raft tussen de bergen in supergaaf! Nadat we de grootste 'drops' hadden gehad kregen we nog wat tijd om in het water te zwemmen en van een paar rotsen af te springen waarvan er één meer dan 10 meter hoog was. Toen we bij het hostel, wat weer midden in de natuur lag, aan waren gekomen hadden we nog een barbecue die na de inspanningen van die middag prima smaakte.

Daarna was het al tijd voor mijn laatste Straybus rit! We reden terug naar de oostkust waar ik in Kaikoura uitstapte. Kaikoura is een plaatsje aan de kust waar je langs de kust veel zeehonden kunt zien. Omdat mijn laatste stop hierna Christchurch zou zijn waar vrij weinig te doen zou zijn bleef ik hier een aantal dagen hangen en heb ik mijn laatste dag in de natuur van Nieuw-Zeeland besteed aan de pittigste hike tot nu toe. Qua lengte viel hij wel mee, 8 kilometer heen en 8 kilomter terug, maar tijdens die afstand steeg ik van 200m boven zeeniveau tot ruim 1600 meter boven zeeniveau. Een zware klim dus en ondanks dat ik af en toe aan opgeven gedacht heb was ik aan de top toch blij dat ik doorgegaan was! Het uitzicht over Kaikoura en de bergen eromheen was bijzonder indrukwekkend.

Nu moest ik dus zonder Straybus (die rijdt hier alleen noordwaarts) vanuit Kaikoura naar Christchurch komen en aangezien ik geen extra geld aan vervoer wilde uitgeven zat er maar één ding op... Zo stond ik gisterochtend om half 10 's ochtends met mijn duim omhoog langs de kant van de weg te wachten op iemand die me mee wilde nemen. Na ongeveer een half uur wachten stopte een boer uit de regio met zijn pickup en bracht me op ongeveer één derde van de route waar hij me er in the middle of nowhere weer uitliet, hier hoefde ik nog geen vijf minuten te wachten tot er een Duits echtpaar stopte die me in één keer meenamen naar de stad! Zo kwam ik rond één uur, ruim voor de tijd die ik gepland had, aan in de stad en kon ik die middag al een beetje rondlopen. Christchurch is na de aardbeving van vorig jaar nog steeds aan het opkrabbelen en dus vooral in opbouw.

Die nacht kreeg ik meteen een warm welkom in de stad want toen ik 's nachts net even wakker lag begon plotseling alles in mijn kamer te bewegen... Geen droom maar een naschok van 3,8 op de schaal van Richter. Het was bizar om een keer mee te maken en ik kan het gevoel het beste omschrijven alsof een boom of een vrachtwagen het hostel ramde. Niet dat ik dat dagelijks meemaak maar dat was het eerste wat er in mijn slaapdronken hoofd omhoog kwam voordat ik een seconde later aan een aardbeving dacht. Voor mij was het dus een bijzondere ervaring maar voor de inwoners van de stad is het niet echt boeiend meer want in de afgelopen twee jaar zijn er al meer dan 10.000 naschokken geregistreerd en de angst bestaat dat er eerst nog een heftige moet komen voordat het weer wat kalmer wordt. De volgende dag ben ik eerst gaan kijken in wat ooit het centrum was maar wat nu gemarkeerd is als 'red zone' en afgesloten. Het is een triest en vreemd beeld al die gebouwen die gedeeltelijk of geheel zijn ingestort of afgebroken. Om toch nog iets van winkels te hebben is er in een veilig gedeelte een 'pop-up mall' gemaakt met winkels in containers (in de volksmond cargo- of container city genoemd. De paar flats die nog in het centrum nog overeind staan worden afgebroken waardoor er uiteindelijk van de 1100 gebouwen die in het gebied stonden er ruim 900 verdwenen zijn.

In Auckland had ik tijdens de rugbywedstrijd een echtpaar uit Christchurch ontmoet en toen afgesproken dat ik contact op zou nemen als ik er was. Zo gezegd, zo gedaan en zo zat ik die middag met de vrouw (Vivien) in de auto om een rondje door de stad te rijden. Ze wonen hier al hun hele leven en werken voor CityCare wat normaal de 'plantsoenendienst' van de stad was maar wat nu belast is met vrijwel de gehele wederopbouw van de stad. Wat meteen opviel was dat de wegen overal verzakt zijn, er gaten in zitten, bruggen in enorme heuvels zijn veranderd en aan de oostkant van de stad staan er enorme scheepscontainers langs de weg om vallende rotsblokken tegen te houden. Verder heb ik nog nooit zoveel oranje pylonnen in één stad gezien als hier want ondanks dat de schade te groot lijkt om te repareren wordt werkelijk in iedere straat gewerkt. Aan de andere kant staat ook in vrijwel iedere straat een huis waarvan de ruiten stuk zijn, het half of geheel verzakt is of een vlakte waar ooit een huis gestaan heeft. Snel kwam ik er ook achter dat het centrum nog niet eens het gedeelte is wat het zwaarst getroffen is, er zijn andere buurten die bijna geheel in spookdorpen veranderd zijn met zwaar verzakte wegen en nog maar een paar huizen die bewoond zijn om dat het hele gebied op de lijst staat om met de grond gelijk gemaakt te worden (en er zijn huizen die dat al bijna uit zichzelf gedaan hebben). Het is een triest beeld maar ik vond het tegelijkertijd ook enorm intrigerend en heb tijdens de 2,5 uur durende rit minstens 100 vragen gesteld die Vivien graag beantwoorde. Overigens kreeg ik ook nog wel de mooie dingen van Christchurch te zien zoals een heuvel met uitzicht over de stad, een paar stranden en een ander stuk natuur.

Die avond hebben ik ook nog de man (Lloyd) ontmoet en hadden zij het plan om te gaan schaatsen dus ben ik maar mee gegaan. Een aparte maar leuke besteding van mijn laatste avond in Nieuw-Zeeland. Na nog een biertje gedaan te hebben in een pub en nog veel meer info van Lloyd te hebben gekregen hebben ze me zelfs nog op het vliegveld afgezet waar ik nu samen met heel wat andere reizigers zit te wachten op mijn vlucht van morgenochtend. Het was een leuk einde van een geweldig mooi land met, in mijn ogen, de meest indrukwekkende natuur tot nu toe. Maar dat niet alleen maakte het een goede ervaring ook het comfort van de Straybus en vooral de enorm relaxte houding en humor van de Nieuw-Zeelanders is iets waar we, waarbij ik mezelf zeker niet uit wil sluiten, in ons drukke landje nog wel wat van kunnen leren. Ze staan enorm positief in het leven en weten de kleine dingen in het leven een stuk aangenamer te maken. Zoals een geldautomaat die in plaats van 'één moment geduld a.u.b.', 'I'm working on it! Won't take long.' heeft staan en een buschauffeur die in plaats van vermoeid opkijkt als hij stopt de deur met een prethoofd open gooit en uitroept: “Hello, did anyone order a cab?” En een aantal winkels en andere bedrijven die in Christchurch nog wel open zijn hebben hun naam inmiddels veranderd in 'Still Standing'. Ook het weglaten van betuttelende hekjes en honderden waarschuwingsbordjes bij wandelingen door de natuur is, zeker na de States, erg prettig. In plaats daarvan hebben ze één iemand die je duidelijk laat weten dat je moet uitkijken omdat je anders achterover kan vallen wat hoogst waarschijnlijk het einde van je leven zal betekenen, duidelijk en effectief. Kortom ik heb genoten van dit land en kan me zo voorstellen dat ik hier ooit over tientallen jaren nog een keer terugkeer al is het alleen maar om het weer opgebouwde Christchurch te bekijken...