The Australian Outback

Zoals beloofd het verslag van mijn bezoek aan de outback! De afgelopen twee weken heb ik de volledige 2834 km van de Stuart Highway, die van zuid (Adelaide) naar noord (Darwin) dwars door het midden van Australië snijdt, afgereisd. Dit heb ik met een tour gedaan want als ik het zelf zou hebben moeten doen dan zou het ten eerste duurder geweest zijn (auto huur etc.), zou ik veel meer voorbereiding en spullen nodig gehad moeten hebben en tegelijkertijd waarschijnlijk minder hebben gezien. De tour van 14 dagen bestond uit drie verschillende gedeelten, eerst een week van Adelaide naar Alice Springs vervolgens na een dag vrij van Alice Springs naar Darwin en als laatste drie dagen Kakadu National Park. In deze 14 dagen heb ik onwijs veel gedaan dus maak je op voor mijn langste update tot nu toe!

De eerste groep met wie ik reisde was veruit de leukste met 12 andere jongeren die allemaal rond mijn leeftijd waren, de driver/guide was ook superleuk dus dat hielp ook mee. De eerste dag deden we vrij rustig aan en na iedereen opgepikt te hebben gingen we de omgeving van Adelaide bekijken waarbij we vooral door veel wijngaarden heen reden, dus een wijnproeverij bij een lokale vineyard kon er niet aan ontbreken. Na nog een stop gemaakt te hebben bij een dorpje waar ze huizen op oude trucks gebouwd hebben kwam we aan in het bruisende plaatsje Quorn waar ik naast onze bus in totaal wel één andere auto heb zien rijden... Ondanks dat het zo dood was hadden ze er wel een pub waar ze een prima kangoeroe schnitzel serveerden! 's Avonds hebben we ons op ons pensioen voorbereid door de kunst van het lawnbowlen te leren... Dus mocht ik als ik ooit bejaard ben naar Australië verkassen dan kan ik me in ieder geval meteen tussen de locals mengen. De tweede dag hebben we het Flinders Ranges Nat. Park bezocht en een hike een berg op gemaakt, ook hebben we onderweg veel dieren gespot zoals kangoeroes, emu's en wallabies.

Inmiddels was de grond om ons heen al wat droger en roder geworden en waren de bomen al een stuk minder groot en minder voltallig aanwezig dan de dag ervoor en dat werd een dag later nog veel erger toen we een dikke 5,5 uur dwars door de semi-desert omhoog reden. Tijdens deze rit maakte we maar één stop bij een groot salt lake wat niet uit water maar een dikke witte zoutlaag bestaat. Deze deed in de felle zon pijn aan je ogen, maar was zeker wel bijzonder om te zien! De diverse salt lakes langs deze route zijn ontstaan omdat het midden van Australië vroeger uit een zee bestond maar deze is door vele aardverschuivingen gedurende miljoenen jaren van de oceaan afgesloten en vervolgens door het warme klimaat langzaam maar zeker uitgedroogd. Na hier wat met mijn fotocamera gespeeld te hebben gingen we weer weg om in één keer door te rijden naar Coober Pedy. Althans dat was het plan ware het niet dat we nog één typisch Australische ervaring tegoed hadden: het hebben van een lekke band in the middle of nowhere. Het was één van de binnenbanden van de vier achterbanden en wat we in de hitte, terwijl we door honderden vliegen werden aangevallen, ook probeerden we kregen hem niet los van de auto... Na eerst een paar auto's te hebben aangehouden die niet konden helpen kwam er een truck aan die de dames van onze groep vakkundig naar de kant loodsten. Wat ze niet door hadden was dat het een complete karavaan van wegarbeiders waren en voordat we het wisten stonden er zo'n 5 vrachtwagens stil langs de kant van de weg en bogen zes in oranje hesjes geklede mannen zich over ons wiel. 20 minuten later zat het reservewiel erop en konden we met 1,5 uur vertraging onze reis voortzetten. Het bleek helemaal niet verkeerd dat we wat vertraging hadden want onderweg kregen we één van de mooie zonsondergangen te zien waar dit gebied bekend om is.

De volgende dag hadden we dus in Coober Pedy en je zou je afvragen wie het ooit verzonnen heeft om daar midden in het zand aan de rand van de woestijn te gaan wonen maar al snel werd duidelijk waar deze stad zijn inkomsten vandaan haalt. Dit gebied zit vol met de edelsteen Opal en dus wordt er veel gemijnd en Opal verkocht. Omdat het in de zomer buiten niet uit te houden is in de hitte bedachten de mijnwerkers een truuk om hier toch te kunnen wonen en hebben ze van hun werkplek hun huis gemaakt, oftewel in de rotsen en onder de grond! We hadden die nacht al in een hostel geslapen wat in de rotsen was ingegraven en zo waren er nog veel meer gebouwen die in het steen verdwenen wat een apart straatbeeld oplevert. In deze 'huizen' is het altijd, zomer of geen zomer, rond de twintig graden. Dit is perfect zeker wanneer het kwik boven de grond regelmatig de 50 graden Celsius passeert. We hebben hier een museum over het mijnwerken en het onder de grond leven bekeken en zelf op de grond tevergeefs gezocht naar Opal. Verder zijn we ook in een weeshuis voor kleine big red kangoeroes geweest waar ze kangoeroes opvoeden die in de buidels van neergeschoten of aangereden kangoeroes gevonden worden. Die middag hebben we over een dirtroad door het oranje rode niets heen gereden en een kijkje genomen bij een deel van het 5300km lange dogfence wat van oost naar west Australië loopt om te voorkomen dat Dingo's van het noorden naar het zuiden trekken en alle schapen opeten. Ook hebben we nog een kijkje genomen bij de 'breakaways', fotogenieke rotsformaties die door de eerder genoemde zee gevormd zijn. 's Avonds kampeerden we ergens op drie kwart van de weg van Coober Pedy naar Uluru en na eerst bij een kampvuurtje te hebben gezeten stapte ik niet in een tent maar in een Australische Swag. Een Swag is een soort zak waar je je slaapzak in kunt doen en als je daar vervolgens inkruipt, je hoofd neerlegt en je ogen open doet dan kijk je niet tegen een dak maar tegen een hemel vol sterren aan! De Swag zelf was warm genoeg en het was een gave ervaring om 's nachts letterlijk onder de sterren te slapen.

Ondanks dat ik dus heerlijk geslapen had was het de volgende ochtend toch nog pittig om om 5 uur 's ochtends wakker te worden. Dit was de eerste in een serie vroege ochtenden en lange dagen maar de activiteiten en de omgeving waren dat zeker meer dan waard! Na een busrit van drie uur doemde voor ons in het vlakke landschap ineens de beroemde rots op die steeds groter en groter werd. In eerste instantie reden we er voorbij om naar Katja Tjuta te gaan, hier is een groep van meerdere grote rode rotsen verzameld die een indrukwekkend landschap vormen. We hebben een twee uur durende hike door dit gebied gemaakt voordat we terug reden naar Uluru om daar met 'champagne' en toastjes naar de zonsondergang te kijken die Uluru langzaam rood kleurde. Helaas konden we door de bewolking de ultieme vuurrode kleur helaas niet zien. Voor sommige van jullie zal Uluru trouwens beter bekend zijn als Ayers Rock en Katja Tjuta als The Olges maar in 1985 werd dit land teruggeven aan de Aboriginal People die in dit gebied woonden, toen zij het land onmiddellijk weer terug leasden aan de regering hadden ze wel de eis dat hun originele namen in ere hersteld zouden worden en vandaar dat die benamingen tot vandaag de dag gebruikt worden.

De zonsondergang was dus niet compleet wat we gehoopt hadden maar waar de zon onder gaat komt hij meestal vanaf de andere kant ook weer op dus waren we de volgende ochtend om 6 uur terug om een 2,5 uur durende wandeling om de rock heen te maken en deze keer was het helemaal helder dus zagen we hem in de meest felrode en oranje kleuren oplichten. En ondanks dat ik hem al honderden keren op foto's en video's gezien heb was dit toch ook weer zoiets dat als je naast dat enorme rode stuk steen staat, het toch weer groter en indrukwekkender is dan van te voren verwacht. Na nog een wandeling met de guide die ons meer vertelde over de leefgewoontes en de rotsschilderingen van de originele bewoners stapten we terug in de bus om een lange rit richting Kings Canyon te maken waar we die nacht zouden slapen. Ik heb denk ik nooit zo'n heldere en volle sterrenhemel gezien met de Melkweg, de southern cross, vallende sterren, satellieten en wat al niet meer. Een perfecte plek dus om te swaggen!

Inmiddels waren ochtenden waarop we om 5 uur opstonden normaal geworden en dus ook minder moeilijk. Na het ontbijt gingen we met een flinke hike het mooie Kings Canyon verkennen dat, in tegenstelling tot de Grand Canyon in de V.S., wel een echte canyon is en weer een erg mooi stuk natuur was. Nadat onze guide nog een verhaal had gehouden over de ontstaansgeschiedenis van het hele 'Red Centre' reden we naar Alice Springs en zat het eerste gedeelte van de tour er al op! Na 's avonds met de groep nog wat te hebben gegeten heb ik de dag erna vooral gebruikt om wat uit te rusten van de drukke eerste week, ook heb ik Alice Springs zelf bekeken wat niet veel bijzonders bleek. Er hingen vooral veel Aboriginal people rond op straat, dit is een beeld wat ik helaas nog veel vaker zie in het midden en het noorden van het land. Veel Aboriginal People leven in hun eigen afgesloten community's waar je alleen met een vergunning inkomt en waar alcohol streng verboden is want daar zit het probleem. Omdat deze mensen duizenden jaren op een heel ander dieet leefden dan 'wij' westerse mensen waren hun lichamen helemaal niet bestand tegen de impact die de komst van de 'white men' zou hebben. Zo is 80% van de Aboriginal people diabeet en zijn er heel veel met een alcohol probleem dit omdat ze na een paar biertjes niet alleen dronken maar ook verslaafd zijn. Er wordt veel tegen alcoholisme gedaan door de accijnzen te verhogen (bij Uluru betaal je 80 dollar voor een doos met 24 biertjes) en het ID van iedere persoon die alcohol koopt in Northern Territory wordt gescand en in een systeem opgeslagen zodat je niet meer dan een bepaalde kwantiteit kan kopen (en als je onder invloed een misdrijf begaat zelfs helemaal geband kunt worden). Deze maatregelen zijn er echter pas in de laatste jaren gekomen vooral omdat de Aboriginals tot de jaren '70 nog als flora en fauna van Australië werden gezien in plaats van als echte mensen. Dus er zijn nog steeds Aboriginal people die daarvoor al slachtoffer gevallen waren aan de alcohol en nog steeds anderen meeslepen. Die belanden dus in steden als Alice Springs, Katherine en Darwin op straat waar ze bedelen voor geld of random naar mensen schreeuwen wat af en toe een ongemakkelijk gevoel geeft.

De volgende dag dus weer snel de stad uit! Met een nieuwe groep maar nog steeds dezelfde tourguide braken drie dagen met vooral heel veel rijden aan. Tussendoor hebben we onderweg nog zeker wel een aantal hoogtepunten gezien zoals de Devils Marbles; een plek waar heel veel granieten rotsblokken door de werking van de aarde boven de grond uit gestuwd waren, vervolgens door het roesten van lood in de grond roodgekleurd waren en nu een surrealistisch landschap vormen. Ook zijn we nog in Daly Waters geweest waar ooit het eerste internationale vliegveld van Australië geopend is, nu is dit niet meer dan een klein landingsbaantje van gras en grind waar af en toe een klein vliegtuigje landt dus echt interessant was dat niet. Boeiender was de dichtbij gelegen pub want hoe weinig mensen er ook wonen (ongeveer 30 in dit dorp) ieder gehucht heeft zijn eigen pub! Hier hebben ze er zo een grap van gemaakt dat ze in the middle of nowhere zitten dat het vanzelf een toeristische attractie is geworden. Iedereen die een donatie aan de Flying Doctors geeft kan iets achterlaten en zo hangt de pub vol met ID kaarten, badges, bh's, onderbroeken, shirts, vlaggen etc. Buiten hebben ze 's werelds eerste street bowlbaan, Australia's most remote traffic lights (die nooit op groen springen) en een bord die verwijst naar de dichtstbijzijnde McDrive. Later die dag hebben we een duik genomen in thermal pools en daar stond ik ineens in mijn zwembroek oog in oog met een stomverbaasde wallaby terwijl er een klein kopje vanuit haar buidel nog veel verbaasder de wereld inkeek! Helaas heb ik meestal geen camera bij me als ik aan het zwemmen ben dus een foto zat er niet in. De laatste dag zijn we naar het Nitmiluk (Katherine Gorge) National Park gegaan waar ik tijdens een hike vanaf een berg diep beneden me voor het eerst een krokodil zag zwemmen! Na de hike hebben we een frisse duik genomen in een door een waterval gecreëerde rockhole, dit kwam goed uit want terwijl we verder omhoog reden was de temperatuur (tussen de 30 en 35 graden) maar vooral ook de luchtvochtigheid flink toegenomen wat ervoor zorgde dat zelfs als ik stil stond het zweet me uitbrak. Na met de boot terug naar de bus te zijn gegaan reden we die avond voor het eerst Darwin in.

In Darwin heb ik alleen gegeten en in mijn kamer met airco uit proberen te rusten voor het laatste deel van mijn trip. Dat ging vrij lastig aangezien mijn hostel vol zat met Ieren en Engelsen nou is dat op zich geen probleem maar dit waren de types die daar vooral waren om veel alcohol te drinken (tropische temperaturen en bier gaan opvallend vaak samen) en te onderzoeken hoe dicht ze, qua gedrag, in de buurt konden komen bij een chimpansee... Dit leverde om drie uur 's nachts een scene op midden in mijn kamer met veel onverstaanbaar geschreeuw wat ongeveer een half uur doorging. Goed de volgende ochtend dus enigszins geïrriteerd op de bus staan wachten die me voor drie dagen door Kakadu zou meenemen, dat die een uur te laat kwam aanzetten hielp niet veel voor mijn humeur... Dit keer een andere groep en een andere guide die beiden (vooral de laatste) een stuk minder waren dan het eerste deel dus daardoor heb ik hier iets minder van genoten dan van de rest.

Dat neemt niet weg dat ik in Kakadu zeker ook mooie dingen heb gezien! Vanwege, opnieuw, de hoge temperaturen en luchtvochtigheid hebben we veel gezwommen maar wel in de meest mooie plekken bij allerlei verschillende watervallen en rockholes. Ook hebben we een aantal hikes gemaakt waarvan de wandeling langs rotsen die vol zaten met Aboriginal art de boeiendste was. Kakadu ligt midden in een stuk land wat vroeger vol zat met mensen en de aboriginals hebben hier nog steeds veel eigen reservaten en Arhem Land, wat aan Kakadu grenst, is zelfs een enorm stuk land (ongeveer 97,000 km²) gevuld met wilde natuur en maar 17.000 mensen wat verder helemaal afgesloten is van de rest van Australië en waar je alleen maar met een vergunning in kunt. Maar het allerleukste wat we tijdens deze drie dagen hebben gedaan was denk ik wel een cruise door een Billabong waarbij we, naast heel veel vogels, zowel een zoetwater- (niet gevaarlijk voor de mens) als een zoutwater krokodil gezien hebben!

Na weer teruggekeerd te zijn in Darwin had ik eerst twee dagen de tijd nodig om bij te komen van deze slopende 14 dagen met weinig slaap en veel indrukken en wandelingen. Darwin zelf is niet zo'n heel bijzondere of interessante plaats. Ik had al snel door wat al die Engelsen en Ieren hier deden want zoals gezegd een tropisch klimaat en bier gaan goed samen dus het dorp zit vol met barretjes en een paar clubs. Gelukkig zat ik nu in een ander hostel dus had ik er geen nadelen van! Verder kun je in de stad een wandeling langs de kustlijn maken, zijn er botanische tuinen en nog een museum over het Northern Territory. Dit stuk heb ik geschreven terwijl ik weer eens op het vliegveld een nacht doorbracht waarna ik vanochtend het vliegtuig heb gepakt naar Sydney! Hier gaat de laatste etappe van mijn reis beginnen, omhoog naar Cairns...