Laatste week!
Door: Pieter
Blijf op de hoogte en volg Pieter
13 Februari 2017 | Nicaragua, Corn Island
Little Corn Island is een klein eilandje midden in de Atlantische Oceaan. Om er te komen moest ik eerst een vlucht nemen vanuit Managua. Niet via de best moderne Internationale terminal, maar een naastgelegen gebouwtje dat de domestic terminal moet voorstellen.
La Costeña Airlines is de enige binnenlandse luchtvaartmaatschappij van Nicaragua en dus ook de enige die op de Corn Islands vliegt. Er stonden verschillende mini toestellen klaar om te vertrekken, maar gelukkig was de onze iets groter. Een twee propeller vliegtuig die nog net iets ouder leek dan het vliegtuig dat ik in Panama had, maar wel met meer dan voldoende beenruimte! En hij deed het nog prima want zonder al te veel problemen landde we een uurtje later op Big Corn Island. Om van daaruit weer naar Little Corn te komen moest er boot worden genomen, of nouja boot, meer een opgewaardeerd vlot.. De zogenaamde 'Pangas' deden me erg denken aan de bootjes waar je vluchtelingen mee vervoerd ziet worden. Geen communicatie of GPS aan boord, als enige veiligheidsmaatregel kreeg je een reddingsvest en gaan ze altijd met twee bootjes de zee op. Mocht er bij de één iets fout gaan dan is de ander er om die mensen te redden. Daar gingen we dus tussen metershoge golven in springend gedurende een half uur de zee over. Dit ging gepaard met regelmatige angstkreten van verschillende passagiers en de nodige liters zeewater die de boot in werden geslingerd.
Tot verbazing van eigenlijk iedereen overleefde we de rit gewoon en kwamen we dus aan op dit kleine tropische eilandje. Er zijn hier geen auto's en geen wegen, alleen een soort stoep die over het eiland heen loopt. Er is geen telefoonverbinding en nauwelijks internet, van 6 uur 's ochtends tot 1 uur 's middags is er geen elektriciteit en het kraanwater bestaat uit gezuiverd regenwater. De locals zijn een stuk donkerder dan hun landgenoten op het vaste land en de voertaal is (een soort van) Engels die een beetje aan Jamaicaans Engels doet denken.
Het hostel waar ik zit (The Lighthouse) zit midden op het eiland op het hoogste punt en heeft mooi uitzicht op de zee. Het is vorig jaar opgericht door twee Franse broers die om een gezellige bar heen allemaal hutjes met slaapplaatsen hebben gezet. Ik slaap met drie anderen in één van die hutjes.
Naast de hagelwitte stranden, palmbomen en diepblauwe zee staat deze plek bekend als een goede spot voor snorkelen en duiken. Aangezien het duiken in Panama zo goed was bevallen besloot ik mijn 'Advanced Open Water' brevet te halen, hiermee kun je praktisch overal ter wereld duiken. De cursus duurde twee dagen waarin we 5 duiken maakten. Meest spectaculair was de nightdive, een duik 's avonds in het donker met zaklampen waarin je weer heel andere dingen ziet dan overdag. We hebben enorm veel vissen en andere zeedieren gezien, waaronder een schildpad, Octopus, Barracuda, Nurse Shark en diverse pijlstaartroggen.
Na twee dagen intensief duiken deed ik het de laatste dag rustig aan. Een beetje op het strand liggen, wat eten, drinken, dat soort dingen. Ik had gehoord en gezien dat de wind toe zou nemen de volgende dag, maar volgens een aantal mensen zou de boot waarschijnlijk wel gaan de volgende dag. Tegen mijn natuur in besloot ik niet op safe te spelen en die dag al te vertrekken, maar gewoon volgens plan de volgende ochtend vroeg te gaan. Nou, dat doen we de volgende keer ook niet meer...
De wind was die ochtend behoorlijk aangetrokken. Na een aantal ongelukken met Pangas de afgelopen jaren, met als dieptepunt 13 doden vorig jaar, heeft de marine de controle over het water tussen big en Little Corn overgenomen. En zij besloten dat er tot en met zondag niet met Pangas gevaren mocht worden. Gelukkig bleek er uiteindelijk een vissersboot die iedereen wel kon en mocht meenemen. Dat kostte natuurlijk wel weer meer dan de normale boot, maar we waren allang blij dat we mee mochten. Dus daar gingen we met een uur vertraging, nu helemaal als vluchtelingen, op de grond zittend in onze reddingsvesten de zee op. Met de storm bleek het mee te vallen, al waren er wel behoorlijke golven. Ruim een uur later stonden we veilig aan land op Big Corn. Ik had gelukkig de mazzel dat ik een vlucht later op de dag geboekt had, anderen hadden hun ochtendvlucht en internationale aansluitingen gemist terwijl de vluchten vanaf Big Corn Island tot dinsdag waren volgeboekt. Die waren dus nog wel even zoet, maar ik stond als gepland begin van de middag weer op Managua's Airport.
Omdat niemand positief is over Managua besloot ik het laatste weekend te spenderen in Granada. Niet dat ik daar nog superveel te doen had, maar het is in ieder geval een plek waar je ook goed kunt relaxen. De eerste avond ben ik met een groepje uit het hostel (in de laadbak van een pickup) naar The Treehouse gegaan een leuke sfeervolle bar hoog in de heuvels buiten de stad met prachtig uitzicht. Een dag later stond in de avond mijn laatste bezoek aan een vulkaan op het programma. De Masaya vulkaan kun je wegens toenemende activiteit alleen nog maar 's avonds kort bezoeken. Hoewel de trip voornamelijk uit wachten bestond was het toch best gaaf! Lava zien en horen stromen is een bijzondere surrealistische ervaring die mij zeker bij zal blijven.
De laatste dag heb ik met een jongen die ik in het hostel hadden ontmoet een boottochtje gemaakt langs de 'Isletas' een eilandengroep vlakbij Granada. De meeste van deze eilandjes zijn privé bezit van rijke Nicaraguanen of buitenlanders. Een beetje een vreemd gezicht in dit land dat verder niet bepaald door luxe wordt gedomineerd. Het was desondanks een prima tochtje en een goede dagbesteding. Na s avonds buiten nog een lekker visje te hebben gegeten was de trip dan echt ten einde. 5 super weken die voorbij zijn gevlogen. Tijdens deze trip door gesprekken met anderen weer meer dan genoeg inspiratie opgedaan voor volgende bestemmingen, dus dit zal zeker niet de laatste reis geweest zijn!
La Costeña Airlines is de enige binnenlandse luchtvaartmaatschappij van Nicaragua en dus ook de enige die op de Corn Islands vliegt. Er stonden verschillende mini toestellen klaar om te vertrekken, maar gelukkig was de onze iets groter. Een twee propeller vliegtuig die nog net iets ouder leek dan het vliegtuig dat ik in Panama had, maar wel met meer dan voldoende beenruimte! En hij deed het nog prima want zonder al te veel problemen landde we een uurtje later op Big Corn Island. Om van daaruit weer naar Little Corn te komen moest er boot worden genomen, of nouja boot, meer een opgewaardeerd vlot.. De zogenaamde 'Pangas' deden me erg denken aan de bootjes waar je vluchtelingen mee vervoerd ziet worden. Geen communicatie of GPS aan boord, als enige veiligheidsmaatregel kreeg je een reddingsvest en gaan ze altijd met twee bootjes de zee op. Mocht er bij de één iets fout gaan dan is de ander er om die mensen te redden. Daar gingen we dus tussen metershoge golven in springend gedurende een half uur de zee over. Dit ging gepaard met regelmatige angstkreten van verschillende passagiers en de nodige liters zeewater die de boot in werden geslingerd.
Tot verbazing van eigenlijk iedereen overleefde we de rit gewoon en kwamen we dus aan op dit kleine tropische eilandje. Er zijn hier geen auto's en geen wegen, alleen een soort stoep die over het eiland heen loopt. Er is geen telefoonverbinding en nauwelijks internet, van 6 uur 's ochtends tot 1 uur 's middags is er geen elektriciteit en het kraanwater bestaat uit gezuiverd regenwater. De locals zijn een stuk donkerder dan hun landgenoten op het vaste land en de voertaal is (een soort van) Engels die een beetje aan Jamaicaans Engels doet denken.
Het hostel waar ik zit (The Lighthouse) zit midden op het eiland op het hoogste punt en heeft mooi uitzicht op de zee. Het is vorig jaar opgericht door twee Franse broers die om een gezellige bar heen allemaal hutjes met slaapplaatsen hebben gezet. Ik slaap met drie anderen in één van die hutjes.
Naast de hagelwitte stranden, palmbomen en diepblauwe zee staat deze plek bekend als een goede spot voor snorkelen en duiken. Aangezien het duiken in Panama zo goed was bevallen besloot ik mijn 'Advanced Open Water' brevet te halen, hiermee kun je praktisch overal ter wereld duiken. De cursus duurde twee dagen waarin we 5 duiken maakten. Meest spectaculair was de nightdive, een duik 's avonds in het donker met zaklampen waarin je weer heel andere dingen ziet dan overdag. We hebben enorm veel vissen en andere zeedieren gezien, waaronder een schildpad, Octopus, Barracuda, Nurse Shark en diverse pijlstaartroggen.
Na twee dagen intensief duiken deed ik het de laatste dag rustig aan. Een beetje op het strand liggen, wat eten, drinken, dat soort dingen. Ik had gehoord en gezien dat de wind toe zou nemen de volgende dag, maar volgens een aantal mensen zou de boot waarschijnlijk wel gaan de volgende dag. Tegen mijn natuur in besloot ik niet op safe te spelen en die dag al te vertrekken, maar gewoon volgens plan de volgende ochtend vroeg te gaan. Nou, dat doen we de volgende keer ook niet meer...
De wind was die ochtend behoorlijk aangetrokken. Na een aantal ongelukken met Pangas de afgelopen jaren, met als dieptepunt 13 doden vorig jaar, heeft de marine de controle over het water tussen big en Little Corn overgenomen. En zij besloten dat er tot en met zondag niet met Pangas gevaren mocht worden. Gelukkig bleek er uiteindelijk een vissersboot die iedereen wel kon en mocht meenemen. Dat kostte natuurlijk wel weer meer dan de normale boot, maar we waren allang blij dat we mee mochten. Dus daar gingen we met een uur vertraging, nu helemaal als vluchtelingen, op de grond zittend in onze reddingsvesten de zee op. Met de storm bleek het mee te vallen, al waren er wel behoorlijke golven. Ruim een uur later stonden we veilig aan land op Big Corn. Ik had gelukkig de mazzel dat ik een vlucht later op de dag geboekt had, anderen hadden hun ochtendvlucht en internationale aansluitingen gemist terwijl de vluchten vanaf Big Corn Island tot dinsdag waren volgeboekt. Die waren dus nog wel even zoet, maar ik stond als gepland begin van de middag weer op Managua's Airport.
Omdat niemand positief is over Managua besloot ik het laatste weekend te spenderen in Granada. Niet dat ik daar nog superveel te doen had, maar het is in ieder geval een plek waar je ook goed kunt relaxen. De eerste avond ben ik met een groepje uit het hostel (in de laadbak van een pickup) naar The Treehouse gegaan een leuke sfeervolle bar hoog in de heuvels buiten de stad met prachtig uitzicht. Een dag later stond in de avond mijn laatste bezoek aan een vulkaan op het programma. De Masaya vulkaan kun je wegens toenemende activiteit alleen nog maar 's avonds kort bezoeken. Hoewel de trip voornamelijk uit wachten bestond was het toch best gaaf! Lava zien en horen stromen is een bijzondere surrealistische ervaring die mij zeker bij zal blijven.
De laatste dag heb ik met een jongen die ik in het hostel hadden ontmoet een boottochtje gemaakt langs de 'Isletas' een eilandengroep vlakbij Granada. De meeste van deze eilandjes zijn privé bezit van rijke Nicaraguanen of buitenlanders. Een beetje een vreemd gezicht in dit land dat verder niet bepaald door luxe wordt gedomineerd. Het was desondanks een prima tochtje en een goede dagbesteding. Na s avonds buiten nog een lekker visje te hebben gegeten was de trip dan echt ten einde. 5 super weken die voorbij zijn gevlogen. Tijdens deze trip door gesprekken met anderen weer meer dan genoeg inspiratie opgedaan voor volgende bestemmingen, dus dit zal zeker niet de laatste reis geweest zijn!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
