Eerste 1,5 week

Ik ben nu ruim 1,5 week onderweg en al vanuit Panama naar Costa Rica gereisd waar ik in Montezuma op een prachtig strand dit stukje zit te tikken. Ik was totaal niet van plan om een blog of iets dergelijks bij te houden, dit kan ook de 1e en enige post zijn, maar ik voelde ineens toch de behoefte om wat te schrijven. Al is het alleen maar voor mezelf... Beide landen zijn tot nu toe in ieder geval goed bevallen.

Panama stad was een vreemd begin. Een stad met een miljoen mensen en een dito verkeerschaos waar tussen de hoge wolkenkrabbers bouwvallige kleine huisjes staan. Een contrast die de stad in prima samenvat. Door het Panama kanaal en het Internationale vliegveld dat als hub voor Midden- en Zuid-Amerika geldt stromen miljarden binnen die, uiteraard, niet bij de gewone Panamees terechtkomen. De regering doet enorme investeringen die ervoor moeten zorgen dat het land een toeristische en zakelijke trekpleister wordt. Resultaat is een stad vol wolkenkrabbers die halfleeg lijken te staan, de bouw van een nieuwe gigantische luchthaven waar het nut nog van zal moeten gaan blijken en rondom de stad wijken met bouwvallige huisjes waar de gewone mensen wonen. Een surreel beeld.

Daarna trok ik door naar Bocas Del Toro, een eilandengroep in de Atlantische Oceaan die geheel is ingericht op toeristen. Het grootste eiland, Isla Colon, is één groot partyeiland vol met Britten, Australiërs en Amerikanen die zich iedere avond vol laten lopen. Gelukkig zat ik zelf op een klein eilandje, Isla Solarte, waar er buiten het hostel en de natuur om niets te beleven was. Een schitterend hostel trouwens waar ik op de eerste dag direct meemaakte wat tropische regenbuien nou echt zijn... Daarna gelukkig wel weer mooi weer en naast heerlijk ontspannen ook mijn PADI Open Water Diver brevet gehaald. Iets waar ik in de toekomst zeker meer mee ga doen!

Om vervolgens vanuit Bocas naar San José, Costa-Rica te komen bleek een interessante onderneming die van deur tot deur zo'n 12 uur duurde. Nadat ik met een speedboot naar het vaste land was gebracht moest ik in een klein busje met zo'n 20 anderen (in Nederland zouden we met zo'n busje maximaal 12 man vervoeren) richting Changuinola een stadje vlak bij de grens. Terwijl vrolijke salsa muziek uit de speakers knalde en Jezus aan de spiegel heen en weer bungelde, scheurden we met een noodgang door de bergen en jungle heen. Eenmaal levend aangekomen op de plek van bestemming moest ik overstappen op een grotere bus. Deze deed het, met airco op standje 10, een stuk rustiger aan. Toen ik ook uit die bus gegooid was en langzaam ontdooiend om mij heen keek bleek ik bij de grens te staan. Deze bestond uit twee gammele bruggen waarbij de ene kant Panama en de andere Costa Rica is. Voor je, te voet, over mocht steken moest er eerst een stempel voor in je paspoort gehaald worden en bij een ander loket een exit-tax betaald worden. Aan de andere kant moest er ook weer een stempel worden gehaald om Costa Rica binnen te treden. Een operatie die in totaal zo'n 1,5 uur in beslag nam. De rest van de reis ging een stuk soepeler. Vanaf de grens ging er een directe bus die me in zo'n zes uur naar San José bracht terwijl we ondertussen volcán Irazu en een national park passeerden. Bij het overgaan van een berg heb ik maar twee keer doodsangsten uitgestaan dus dat viel alles mee.

Over San Jose zelf had ik veel negatieve verhalen gehoord, waarschijnlijk viel het juist door die verhalen uiteindelijk erg mee. Het is geen stad waar je een week door wil brengen, maar voor een dag Is er zeker in de oude binnenstad voldoende te zien. Langer dan dat hoefde ik ook niet te blijven dus het was tijd om door te steken naar de pacífic kust. Ditmaal had ik maar twee bussen en een ferry nodig om naar Montezuma te komen, een ontspannen rit die opnieuw door een prachtige omgeving ging. De veerboot was ook een leuke ervaring, tijdens de tocht konden we, naast een mooie zonsondergang, genieten van keiharde salsa/reggaeton muziek compleet begeleid door een discolamp, de muziek werd vlak voor aankomst afgewisseld met vrijwel het gehele repertoire van de Backstreet Boys. Hierna was het nog maar een uurtje in het pikdonker over kronkelige dirtroads rijden tot we aankwamen in het tropische paradijsje waar ik nu dus zit.