Vulkanen op z'n Nicaraguaans

In León zit ik in het Poco a Poco hostel, gerund door een Nederlands stel dat de droom van veel backpackers gewoon heeft uitgevoerd: hun spullen gepakt en op een plek die hen leuk leek een hostel gestart in gedachten houdend wat zij als reizigers belangrijk vinden. Ze zijn pas in Januari dit jaar gestart en het hostel is nu al uitgegroeid tot de beste beoordeelde in León, terecht want het is een fijne plek! Enig nadeel is dat Nederlanders blijkbaar Nederlanders aantrekken, dit hostel zit er vol mee. Overigens geldt dit niet alleen voor dit hostel, maar zijn er zowel hier als in Granada opvallend veel Nederlanders.

León is een prettige stad, wat mij betreft leuker dan wat ik tot zover van Granada gezien heb. De sfeer wordt hier eerder bepaald door de studenten aan de universiteit van León dan door de toeristen zoals in Granada het geval is. Er zijn dan wel iets minder statige koloniale gebouwen, maar dat geeft de stad juist een 'echter' gevoel.

Daarnaast is de stad omgeven door actieve vulkanen die voor voldoende activiteiten zorgen, de populairste is het Volcano Boarden iets wat misschien wat uitleg nodig heeft. De jongste vulkaan van het land, Cerro Negro (zwarte heuvel), is in 1850 ontstaan en sindsdien regelmatig uitgebarsten. Door de uitstoot van as en lava bestaat de vulkaan zelf en de omgeving uit zwart steen, grind en zand. De laatste uitbarsting was in 1999 en de vulkaan is nog steeds actief. Dus hebben mensen bedacht om in trucks met achterin de laadbak gebouwde bankjes over verschillende dirt roads naar deze actieve vulkaan te rijden, hem ondanks stevige wind te beklimmen, de oude krater te bekijken waar nog steeds de nodige zwaveldampen vanaf komen en waar je de grond vanwege de hitte nauwelijks kunt aanraken, waarna er met houten planken die met veel moeite de berg op zijn gesleept van de vulkaan af wordt gesleed... Misschien niet een gedachtengang die in West Europa snel
gevolgd zal worden, maar wel één die hier in Nicaragua als vrij normaal wordt beschouwd. Dus waarom zou je hier als toerist geen gebruik van maken, dus daar ging ik... En ik moet zeggen met zo'n zestig km per uur van een vulkaan af sjezen terwijl je een regen van stof en zand/grind over je heen krijgt is best een gave ervaring! De enorme hap vulkanische meuk die je tegelijkertijd binnen krijgt neem je dan maar even voor lief.

Ik combineerde het Volcano Boarden met een tweedaagse hike waar we in totaal drie vulkanen zouden beklimmen. Cerro Negro was dus de eerste waarna een zware tocht met bepakking omhoog naar de top van de El Hoyo vulkaan volgde. Een tocht die ruim 2,5 uur en liters zweet kostte. Op de plek van bestemming hadden we wel een gaaf uitzicht over het meer Lago Xolotlan, de stad Managua en de daarvoor liggende (en rokende) vulkaan Momotombo. Schuin boven ons was een enorme duizenden jaren oude krater te zien. Hier zetten we kamp op om daarna eerst de krater van dichtbij te bekijken, een 'steaming vent' te bekijken waar een constante stroom zwaveldamp omhoog komt, en naar het hoogste punt te klimmen en de zonsondergang te bekijken. Het uitzicht vanaf daar was waanzinnig! Ik denk het mooiste uitzicht dat ik ooit gehad heb. 360 graden om ons heen zagen we de steden Managua en León, Lago Xolotlán, zo'n 6 vulkanen, de Pacific en de ondergaande zon... Uiteraard heb ik een aantal foto's gemaakt, maar ik ben bang dat geen één de lading dekt.

Na een wat onrustige nacht met z'n drieën in een klein tentje die het door de wind wat zwaar te verduren had waren we op tijd wakker om de zon naast Momotombo weer op te zien komen. Na het ontbijt pakten we onze spullen weer in en hebben we ruim 3 uur naar onze volgende locatie gelopen. Dit was een groot vulkanisch meer waar we eindelijk de dikke lagen stof en zand van de vulkanen van ons af konden spoelen. 2 uur lopen en twee chicken bussen verder waren we eigenlijk weer terug in León! Ondanks dat ik behoorlijk gesloopt was had ik deze ervaring voor geen goud willen missen!

De ochtend daarna was ik kwijt aan één van de uitdagingen waar je als backpacker regelmatig tegenaan loopt; m'n kleding was op. Dus moest de was gedaan worden en dat bleek lastiger dan gedacht. In het hostel was geen was mogelijkheid en op zondag bleken (net als zaterdag eind van de middag) de wasserettes gesloten... Na een dwaaltocht door de stad met m'n was lieten ze mij uiteindelijk de machine in het hostel gebruiken. Totdat die klaar was kon ik weinig doen aangezien het hier 34 graden was en ik alleen nog een lange spijkerbroek had. De rest van de middag heb ik door de stad gedwaald. De dag werd afgesloten in een sportsbar waar ik met een groepje uit het hostel de (uitzonderlijk spectaculaire) Super Bowl heb gekeken, die paar keer in je leven dat je daarvoor in een goede tijdzone zit moet je er natuurlijk gebruik van maken!

Hiermee kwam ook mijn bezoek aan León tot een eind, nog maar één week en twee plekken te gaan tot ik weer naar huis moet! De eerstvolgende stop: Little Corn Island.